احسان حدادی، دارنده مدال نقره المپیک لندن قبل از شروع این رقابت‌ها گفته بود که نمی‌خواهد در روسیه حضور داشته باشد و لیلا رجبی، بانوی پرتابگر وزنه هم به دلیل مصدومیت در این رقابت‌هاحاضر نشد.
بدین ترتیب، رضا قاسمی و حسن تفتیان در دوی 100متر، محمود صمیمی در پرتاب دیسک و ابراهیم رحیمیان در پیاده‌روی 20کیلومتر در حد انتظار ظاهر نشدند. البته ناکامی تیم ملی دوومیدانی کاملا ً قابل پیش بینی بود. حالا این پرسش مطرح است که چگونه می‌شود بقیه ورزشکاران دوومیدانی هم مثل احسان حدادی مسیر موفقیت را طی کنند. محمدرضا کاظمی آشتیانی، سرپرست سابق فدراسیون دوومیدانی با اینکه در حال حاضر در فدراسیون بدنسازی و پرورش‌اندام فعالیت می‌کند، سخت پیگیر اخبار دوومیدانی است.
آشتیانی در گفت‌وگو با همشهری درباره وضعیت دوومیدانی و ناکامی اخیر این تیم در رقابت‌های جهانی و چگونگی برون‌رفت از وضعیت فعلی صحبت می‌کند.
- تیم ملی دوومیدانی به تازگی رقابت‌های جهانی مسکو را پشت سر گذاشته است. ارزیابی شما از آنچه در مسکو اتفاق افتاد چیست؟
من معتقدم که ارزیابی ما از یک رقابت مثل رقابت‌های جهانی مسکو نباید بعد از مشخص شدن نتایج صورت بگیرد؛ یعنی ما باید یک شاخص داشته باشیم که مثلا بگوییم ملاک سنجش پیشرفت یا پسرفت رشته دوومیدانی براساس این شاخص‌هاست. دیگر نباید ببینیم که چه‌کسی مسئول فدراسیون است؛ یعنی اینکه نباید به کسی که خوب کار کرده ولی در یک گروه خاص بوده بگوییم که این فرد عملکرد بدی داشته است.
- از نظر شما ملاک سنجش در رشته دوومیدانی چیست؟
ملاک در رقابت‌های رسمی مثل آسیایی، جهانی، بازی‌های آسیایی و بازی‌های المپیک کسب مدال است، حال این مدال با هر رکوردی که می‌خواهد باشد؛ یعنی دیگر در رنکینگ رده‌بندی نمی‌آیند بگویند که یک ورزشکار رکوردش چقدر بوده، می‌گویند مدال طلا، نقره یا برنز گرفت یا نگرفت. حالا ما عملکرد ورزشکارانمان را در رقابت‌های جهانی مسکو با دوره قبلی مقایسه کنیم متوجه می‌شویم که پیشرفت نکرده‌ایم. اگر یک ورزشکار در هر دو دوره مدالی کسب نکرده باشد، جایگاهش را می‌سنجند. مثلا می‌گویند فلان ورزشکار که در دوره قبلی از دور مقدماتی صعود کرده بود آیا امسال به مرحله نیمه نهایی یا نهایی رسید یا نرسید؟ باز برای رسیدن به فینال یک ورزشکار هم ما معیار داریم و نمی‌توانیم بگوییم که خب حالا ورزشکار به فینال رسیده. اگر در قهرمانی آسیا در دوی 5هزار متر یا 10هزار متر 8نفر شرکت کرده باشند، خودبه‌خود آن مسابقه یک مسابقه نهایی به‌حساب می‌آید و ورزشکار دیگر مسابقه مقدماتی نداشته و یکراست در مسابقه فینال شرکت کرده است. یا در پرش با نیزه ما نمی‌توانیم بگوییم که ورزشکار ما به فینال رسیده چون مسابقه پرش با نیزه در یک روز برگزار می‌شود و مسابقه مقدماتی و فینال هم یکی است. اما وقتی شاخص داشته باشیم می‌توانیم پاسخ این ابهامات را بدهیم.
- قبل از شروع رقابت‌های جهانی مسکو مسئولان فدراسیون، وضعیت ورزشکاران ایران را مطلوب توصیف کردند و حتی در مواردی توقعات را از آنها بالا بردند. بعد از این رقابت‌ها اما افشین داوری در مصاحبه‌ای گفت که عملکرد 4دوومیدانی‌کار تیم ملی مطلوب نبوده. شما سیاست فدراسیون را قبل و بعد از رقابت‌های جهانی چطور ارزیابی می‌کنید؟
بله، متأسفانه برخی در زمان‌های مختلف با کلمات بازی می‌کنند؛ یعنی زمانی که ببینند جایگاه تیم ملی مناسب نیست، می‌گویند رده‌بندی تیم ملی از نظر امتیاز بسیار خوب است. اگر امتیازخوب نیاورده باشند، می‌گویند رده‌بندی ما از نظر تعداد شرکت‌کننده‌ها خیلی خوب است. وقتی تعداد شرکت‌کننده‌ها زیاد نباشد، می‌گویند رده‌بندی ما از نظر گروه سنی خیلی خوب است و غیره. درواقع اینها بازی با کلمات است و این موضوع خیلی بد است. بهتر این است که بگوییم در رنکینگ جهانی فدراسیون دوومیدانی در رتبه چندم قرار داریم. بعد رتبه امسال خود را با رتبه سال‌های قبل مقایسه کنیم و ببینیم که آیا وضعیت تیم ملی دوومیدانی رو به رشد بوده یا نه. به نظر من، آمار بهترین معیار در ورزش دوومیدانی است.
- رضا قاسمی دونده دوی 100متر تیم ملی با رکورد 10ثانیه و 16صدم ثانیه در جام کازانوف قزاقستان جواز حضور در مسابقات جهانی را به‌دست آورده بود اما در مسابقات جهانی روسیه زمان 10ثانیه و 46صدم ثانیه را ثبت کرد. قبل از این رقابت‌ها برخی از کارشناسان نسبت به رکورد ورزشکاران هشدار داده بودند؛ اینکه در رکورد ورودی ورزشکاران ابهاماتی وجود دارد، آیا واقعا همینطور است؟
ببینید هر رکوردشکنی برای آنکه به رسمیت شناخته شود باید شاخص‌ها و شرایط آن را داشته باشد. اولین استاندارد رکوردشکنی شرایط موجود در زمان مسابقه است. سرعت باد، داوری که می‌خواهد آن رکورد را ثبت کند، مورد تأیید بودن آن مسابقات از نظر فدراسیون جهانی و از همه مهم‌تر گرفتن تست دوپینگ؛ مخصوصا در مورد رکوردهای ملی که جابه‌جا می‌شود اگر این استانداردها رعایت شد و مورد قبول کمیته آمار قرار گرفت(کمیته آمار هم از خودش نمی‌تواند آمار بدهد و باید آن شاخص‌ها رعایت شده باشد) می‌توان گفت که آن رکورد صحیح است. 8-7سال پیش مسابقاتی برگزار شد و نتیجه آنها زیاد جالب نبود. یکی از دوستان گفت که من گزارش این مسابقات را طوری برای سازمان تربیت بدنی وقت تنظیم می‌کنم که نشان دهد که ما خوب کار کردیم. بعد دیدیم که آن شخص در گزارش خود تنها به رقابت آقایان اشاره کرده بود، بدون اینکه به رقابت بانوان اشاره کند. در نتایج آقایان هم فقط به نتایج ایرانی‌ها اشاره کرده بود و طوری گزارش داده بود که ایران شده بود نایب‌قهرمان. بنابراین به این نتیجه می‌رسیم که شاخص‌ها اهمیت دارد و اینکه باید دید خود آسیا و جهان، دوومیدانی ایران را در چه رتبه‌ای قرار می‌دهد. اینجا لازم است به این موضوع اشاره کنم که اگر قبل از مسابقات شاخص‌های تیم ملی مشخص شود، نتایج همان خواهد شد که در مسابقات به‌دست می‌آید، مگر اینکه خودمان را گول بزنیم.
- اگر احسان حدادی نایب قهرمان پرتاب دیسک المپیک می‌شود، قطعا پروسه‌ای را طی کرده و به این موفقیت رسیده است؛ آیا فدراسیون دوومیدانی برای اینکه ورزشکاران با طی‌کردن زمان طولانی به موفقیتی نظیر حدادی برسند نباید برنامه‌ریزی کند؟
قطعا حدادی پروسه‌ای را طی کرده و کارهایی برای پیشرفت او انجام شده است. به نظر من، یک ورزشکار باید استعداد در یک ورزش خاص داشته باشد، بعد روی آن سرمایه‌گذاری و خوب هدایت شود. از نظر من سخت‌ترین قسمت زمانی است که یک ورزشکار باید هدایت شود. وقتی یک ورزشکار مثل حدادی به قله می‌رسد و جزو 10پرتابگر دیسک دنیا قرار می‌گیرد، آن موقع شرایط نگهداری آن ورزشکار مهم است. حالا شرایط نگهداری این نیست که به او پول بدهند و تزریق مالی شود. از نظر من پول بخش کوچکی از این ماجراست؛ یعنی روابط آنقدر باید قوی باشد که حس میهن‌پرستی نزد ورزشکاران ما باشد تا تنها به موفقیت ملی فکر کنند. ما قبلا افرادی مثل عبدالله موحد، رسول خادم، هادی ساعی، علیرضا دبیر و خیلی‌های دیگر داشتیم و اینطور نبود که مشکلات مالی مانع مدال‌آوری آنها شود. حدادی هم با این قهرمانان فرقی نمی‌کند اما وقتی روابط سرد شود به هر علتی آن موقع هر مسئله کوچکی سبب عدم شرکت او در رقابت‌های جهانی مسکو می‌شود. حالا من نمی‌خواهم اینجا مطرح کنم ولی فدراسیون باید برود و ببینید که حدادی از چه چیزی رنج می‌برد و این مشکل را برطرف کند.
- حال فرض کنیم که مشکل حدادی مالی نیست اما یکی از مشکلات اصلی فدراسیون دوومیدانی مالی است که در مصاحبه‌های خود بارها مطرح کرده‌اند... .
من قبول ندارم چون فدراسیون دوومیدانی جزو 2، 3 فدراسیون کشور است که آقای عباسی بیشترین کمک مالی را به آنها کرده است. شما اطمینان داشته باشید که در مقایسه با سایر فدراسیون‌های کشور بیشترین امکانات را گرفته است. چطور می‌شود که والیبال در این وضعیت حماسه خلق می‌کند یا فوتبال در این بی‌پولی به جام جهانی صعود می‌کند؟ شاید پول فدراسیون جای دیگری خرج می‌شود.
- خیلی‌ها موفقیت والیبال، فوتبال و بسکتبال را به داشتن مربیان بزرگ دنیا در این تیم‌ها ربط می‌دهند، در حالی‌که فدراسیون دوومیدانی از نبود مربیان بزرگ دنیا رنج می‌برد...
دغدغه حدادی شاید نبود یک مربی بزرگ در کنارش باشد. درواقع حدادی دنبال پول نیست، حمایت فدراسیون دوومیدانی را می‌خواهد که با این کارها حدادی را به سمت فدراسیون و تیم ملی بکشانند. ایشان شاید دیده در این فدراسیون یک جا خرج اضافی شده و پول برای مربی نداده‌اند دلخور شده.
- وقتی شما می‌گویید کمک مالی قابل توجهی به فدراسیون دوومیدانی شده، پس چرا برای حدادی مربی به خدمت نمی‌گیرند؟
باید این کار را انجام دهند. وقتی خودِ حدادی می‌گوید که مربی می‌خواهد باید فدراسیون اقدام کند. اینکه مسئولان فدراسیون می‌گویند بودجه اندکی دارند را باید از خودشان بپرسید. نمی‌دانم شاید هم مربی پیدا نمی‌شود.
